Wat een vrouw lijden kan...

Zondag, De Grote Zaal van De Curve in Kessel-Lo.
Stockverkoop van Bambiblauw.

Het had wel iets gezelligs, maar over het tijdstip had ik vantevoren misschien iets beter moeten nadenken :-) Ik dacht, goh, een zondagmorgen, iedereen zal rustig willen uitslapen en op't gemak in de namiddag eens langskomen. Als ik tegen 10u ga, is het nog rustig. Was dat even buiten al die jonge mama's gerekend, waarvan de kindjes natuurlijk al supervroeg wakker waren en die op zo'n mooie zondag eigenlijk niets anders gepland hadden dan leuke stofjes te scoren om hun dochtertjes van jurkjes en rokjes en hun zoontjes van fleurige hemdjes te voorzien.

Om 10u10 kwam ik aan op het Becker-Remyplein. Na 5 toertjes rijden en telkens iemand net voor mijn neus de vrijgekomen plaatsjes te zien innemen, pakte ik het iets ruimer aan en begon ik de omliggende straten af te schuimen. Op dat moment had ik nog niet door dat de paar plaatsjes die vrijkwamen, eerder door mensen bezet waren die wanhopig terug vertrokken. Na 20 min rondrijden, vond ik dan eindelijk toch een plekje en stapte ik vol goede moed richting De Curve. De zaal was echter niet zo groot als zijn naam wel deed vermoeden. Dus toen ik mijn eerste stap binnenzette, werd ik door wanhoop overmand. Ik zag alleen maar hoofden, overal waar ik keek. De moed zonk me in de schoenen. Aan de 5 meter lange tafel met stofjes, zag ik een massa van zo'n 2 meter dik aanschuiven. Maar ik vermande mezelf, schraapte alle moed bijeen en zette een stap vooruit. Voorzichtjes schuifelde ik tussen de massa mensen door richting kledingrekken. Ook al zaten er heel mooie stukken tussen, mijn portefeuille was niet zo akkoord en dus zocht ik voor mezelf een mooi plaatsje uit achteraan de rij bij de tafels voor de stofjes, met het idee dat het op het eerste zicht misschien wel onoverkomelijk leek, maar misschien sneller vooruit ging dan de rij deed vermoeden. Opnieuw mis. Dat schuiven, dat werkte precies niet zo en ook achter mij leek de rij maar niet verder aan te vullen. Na een uur denk je "Och, nu kan ik toch ook niet meer naar huis vertrekken? Dan is alle moeite sowieso voor niets geweest en amper 6 euro per halve meter, op alle stofjes, dat kun je toch niet laten liggen?", dus ik bleef wijselijk staan, knoopte een gesprek aan met de mensen rondom mij en maakte er het beste van. Gelukkig bleef iedereen wel nog vrij rustig en op een paar mensen na wachtte iedereen gemoedelijk zijn beurt af. Op stoffenspektakels had ik al veel erger meegemaakt!


Na 2u aanschuiven, kon ik eindelijk een eerste blik op de stofjes werpen, over de schouders van de rij voor mij heen en na 2u30 kon ik me eindelijk volledig laten gaan. En dat deed ik dan ook.
Dat ik dit jaar eigenlijk mee deed met Stashbusting (3uit-1in), daar dacht ik op dat moment niet meer aan. Mijn ogen waren gulzig. Ik had te lang afgezien om met amper 2 stofjes naar huis te komen. Het werden er 9... en 2 boordstoffen.

Chapeau voor het Bambiblauw team dat ondanks de drukte ijzig kalm bleef en iedereen met de glimlach bediende!

Status Stashbusting:
Out: 8  (voor elk afgewerkt projectje dat dit jaar op mijn blog verscheen, telde ik elk verschillend stofje, ook al waren die niet voor de volle 100% opgebruikt).
In: 12 (Ja, ik moet toegeven dat ik de dag voordien ook nog een roze fleecedekentje uit het Kruidvat meegebracht had. Ai ai ai... slecht bezig)

Da's een achterstand van, euhm..., 28 out :-s en dan te bedenken dat ik volgend weekend op blogmeeting ga in Antwerpen, met o.a. bezoekjes aan Petit Pan en Julija's Shop. Als dat maar goed komt!